Het nieuwe leven van Tsuyoshi Watanabe - Deel I
Hij werd van de ene dag op de andere in een nieuwe wereld geplant: vóór nieuwjaar nog geklemd tussen de wolkenkrabbers van Tokio, erna rustig wandelend langs de Leieboorden; vóór nieuwjaar captain van het vertrouwde FC Tokyo, erna volslagen onbekend bij KV Kortrijk. Hoe gaat het zes maanden later met Tsuyoshi Watanabe? – Eddy Soetaert
Het Engels van Tsuyoshi haalt bijlange nog niet het degelijke niveau dat hij als voetballer neerzet, en het Japans van de interviewer is volstrekt onbestaande, zodat de goede zorgen van een tolk alle deuren moeten openen: de Kortrijkse Ly Vanden Broecke studeerde japanologie, kent mens en cultuur van de Japanners na een lang uitwisselingsproject in Tokio, zij geeft “Tsu” met regelmaat Engelse les en is de onmisbare hulp voor een lange babbel met de eerste Japanner van de Veekaa.
Koffie graag. “Ja hoor. Japanners drinken veel meer koffie dan thee”. Da’s dan het eerste weetje dat Tsuyoshi met een milde glimlach meegeeft. Hij voldoet voor het overige aan alle stereotypen van de Japanner: vriendelijk, beleefd en voldoende ervaren om geen schokkende uitspraken te doen. Maar hij heeft ook wel persoonlijkheid hoor. Niet voor niets werd hij in zijn eigen club maar ook in de Japanse olympische nationale ploeg steevast gekozen als captain.
“Ik ben geboren in Saitama”, vertelt hij. “Ik heb een oudere broer en een oudere zus. Omdat mijn broer voetbalde, ging ik het al vanaf mijn drie jaar nadoen. Nee, mijn vader voetbalde niet, maar ik was er wel meteen dol op. Op mijn vijftien trok ik naar de Yamanashi University. Om te studeren maar vooral ook om er voetbal te spelen. Het was elke keer twee uur rijden met de trein maar ik had het ervoor over.”
‘University’ dekt in Japan meerdere ladingen. Van zijn vijftien tot zijn achttien volgde Tsuyoshi daar iets als hoger middelbaar onderwijs met de klemtoon op sport. Op zijn achttien werd hij aangetrokken door de Chuo University, een private universiteit die zoals in de States jongeren ook inhaalt op basis van hun sportieve kwaliteiten. Vrij snel werd hij ingeschreven bij de gerenommeerde voetbalclub FC Tokyo, een club met een vaste stek in de J1 League, de hoogste reeks. Hij speelde er even nog met het beloftenteam in de J3 League, maar stond op zijn 21 vast in het basisteam.
Vanaf 2019 speelde “Tsu” alle wedstrijden met FC Tokyo. “In de competitie, maar ook in de J League Cup”, onderstreept hij. In 2020 won hij met zijn team dit bekertornooi met een groepsfase en daarna een resem wedstrijden met directe uitschakeling. Vorig jaar was hij de captain van het team dat pas strandde in de halve finale. Bovendien speelde hij met FC Tokyo zeven wedstrijden in de Aziatische Champions League. Alles samen goed voor 102 profwedstrijden en zeven doelpunten.
Eerste goal bij KVK
En daar komt nu ook zijn eerste doelpunt bij voor KV Kortrijk, goed voor de 0-1 zege op Seraing. Hij lacht luidop: “Haha. Het deed goed. Voor mij maar vooral voor de ploeg. We werken hard. Ik hoop dat ik verder nuttig kan zijn voor Kortrijk.”
Er spelen opvallend veel Brazilianen in de Japanse competitie, weinig Belgen. Ooit was er Lorenzo Staelens, de allereerste, bij Oita. Later herinneren we ons uiteraard de passage van Thomas Vermaelen bij Vissel Kobe. En Tsuyoshi wijst er ons meteen op: “Nu speelt er nog een Belg in Japan. Jordy Croux.” Niet evident maar hij spreekt het perfect uit. Croux, Ex-Genk, vorig jaar vanuit Roda JC naar Japan vertrokken.
Het omgekeerde circuit is ruimer: nogal wat Japanners strijken de laatste jaren neer in België. Hoe zou dat komen?
“Het Japanse voetbal wil sterker worden en om de spelers naar een beter niveau te krijgen, moeten ze in Europa komen spelen. Bijna de hele kern van de nationale ploeg speelt intussen in Europa, in Duitsland, in Engeland, en nu ook al een tiental in België, inderdaad.”
Natuurlijk kent hij ze, al is het maar van naam. Vorig weekend stond hij na de wedstrijd op Union nog lang te praten met Koki Machida, ook een centrale verdediger, net als hij. En natuurlijk kent hij Morioka, Ito, we sommen het rijtje op met de vele Japanners van STVV waartegen hij onlangs moest spelen. “Het was een speciaal moment om nog eens tegen enkele landgenoten te spelen, maar ook niet meer dan dat. Mijn enige doel was de nul te houden in die wedstrijd”, zegt hij.
Wie vergeten we nog? “Ayase Ueda is nu bij Cercle, hij speelt bij de nationale ploeg. En Tatsuhiro Sakamoto van Oostende, hij is een goede vriend.”
De anekdote is opmerkelijk: “Ik ging al op mijn tiende met Sakamoto naar school. We zijn altijd vrienden gebleven. Ik was onlangs nog bij hem in Oostende en samen met onze vrouwen doen we om de maand boodschappen in een Japanse speciaalzaak in Brussel.”
Jullie hadden kunnen winnen tegen STVV. “Ja, als we in de eerste helft de kansen hadden benut waren we op voorsprong gekomen,” zegt hij zonder veel misbaar. Beleefd voor zijn ploegmaats. En jullie hadden ook een punt kunnen pakken op Union. “Union is een sterke ploeg, maar we kregen nog een kans om gelijk te maken. In het voetbal moet je je kansen nemen…”
Japanse nationale ploeg & Qatar
Tsuyoshi speelde al één wedstrijd met de Japanse nationale ploeg, drie jaar geleden. Tegen Hongkong, 5-0 gewonnen. “Ja, tegen Hongkong. Het is een mooie herinnering.” Waarom kwam er dan geen vervolg op die selectie? “Ik was nog jong en werd ingedeeld in de groep die een jaar moest trainen met de nationale olympische ploeg.” Hij was toen trouwens altijd de captain van het team, wat in Japan nog meer dan hier een eer is.
Zoals elke keer hebben de Japanners zich weer gekwalificeerd voor de Wereldbeker. Tweede in de finalegroep na Saoedi-Arabië wat volstond, maar wel vóór Australië dat nadien nog twee andere naties moest verslaan om Qatar te halen.
Wil hij erbij zijn? “Ik wil er absoluut bij zijn. Hiervoor ben ik naar Europa gekomen. Om beter te worden.” Voor de Kirin Cup in juni werd hij niet opgeroepen, maar “Tsu” blijft geloven in zijn kansen om de Samurai Blue te halen. De selectie wordt over twee maanden gemaakt.
De stap naar België
De vraag komt jaren te vroeg, maar we stellen ze toch: wat wil hij na zijn voetbalcarrière doen? Ly Vanden Broecke, onze toegewijde tolk, moet het even duiden dat we hem nu al vragen wat hij over tien jaar wil gaan doen. “Een eigen bedrijfje opstarten”, vertaalt ze. Dan volgt een hele Japanse uitleg met als besluit: “Iets met voetbal graag.” Weer in Japan of in Europa? “Hij vindt het heel leuk hier, maar de taal is een probleem, zegt hij. Hij moet dan niet enkel Engels kennen maar ook Nederlands en Frans, denkt hij.”
Was de stap van Tokio naar Kortrijk moeilijk? “Heel moeilijk”, reageert Tsuyoshi. “Maar alleen maar de eerste dagen. Ik werd meteen goed opgenomen in de groep. En de stad vind ik heel leuk, klein maar gezellig. En dat zegt ook mijn vrouw Ryoko.”
Hoe vindt zij het om hier te wonen? “Ze kan haar tijd goed vullen. Ze houdt van de stad en ze wandelt er vaak. Ze vindt het Belgisch eten ook lekker. Ze gaat vaak winkelen in de Delhaize. En ze wil ook werk zoeken hier.”
Heeft hij intussen al stappen vooruit gezet sinds hij in januari naar Kortrijk kwam? “Ja zeker. Ik heb al vele stappen gezet. Niet enkel als voetballer maar ook al mens. Ik leer hier Engels, dat is belangrijk, en ik maak ook kennis met andere culturen. Ik ben iedereen die me helpt dan ook heel dankbaar.”
—
In deel 2 heeft Tsuyoshi het morgen over de tien verschillen tussen leven en voetballen in Tokio en in Kortrijk. Lees het tweede deel hier.
