Thierry Ambrose: Zijn moedige weg van de revalidatie

“Het was een nachtmerrie”, zegt hij zelf. “Ik voelde dat ik op dreef was. We speelden goed, die eerste helft tegen Eupen. Ik was ervan overtuigd dat we na de rust de zege zouden pakken. Ik liep nabij de strafschoplijn naar de bal toe en plots voelde ik het snijden in mijn hiel. Het leek wel alsof er een mes in werd gestoken.”

De clubdokter wist meteen waar het om ging: een gescheurde achillespees. Insiders kennen de gevolgen: vele maanden revalidatie.

“Ik was met veel ambitie vanuit Oostende naar Kortrijk gekomen. Nee, niet alleen omdat ik hier nog eersteklassevoetbal kon blijven spelen. Maar ik kende het stadion en de supporters, ik hoorde ook over de goede sfeer binnen de spelersgroep. Ja, ik heb al gescoord tegen Kortrijk, haha. Ik tekende een contract voor vier jaar, dat toont vertrouwen van beide kanten.”

Thierry Ambrose is er pas 26. De beste jaren moeten nog komen, zegt men dan. Hij is geboren in de Bourgogne, in Sens, en ging al op zijn 6de bij de jeugd van Auxerre voetballen. Op zijn 17de werd hij binnengehaald door Manchester City. “Eerst een contract voor drie jaar, dan een voor vier jaar.” In die tijd speelde Thierry 13 wedstrijden voor Franse nationale jeugdteams. Bij City speelde hij tussen diverse uitleenbeurten in voor de U21 en de U23, maar het was dus bij andere clubs dat hij opviel.

Met NAC Breda scoorde hij in 30 wedstrijden 10 doelpunten. Bij het Franse Lens speelde hij 37 wedstrijden. “Ik was er altijd bij, maar op de flank, waardoor ik minder heb gescoord.” Daarna vertoefde hij twee seizoenen bij Metz, dat hem na het eerste jaar definitief overkocht. “Ik heb er geen mooie herinneringen aan, het was mijn slechtste club. Ik speelde haast elke keer een kwartier. De trainer die me wou, werd vroeg ontslagen, zijn opvolger maakte andere keuzes.”

“Dan koos ik voor Oostende om me te ‘relanceren’. Ik heb veel goede herinneringen aan die twee jaar bij KVO, al was het daar op de duur wel ‘gecompliceerd’. Ik won het meeste duels van de Jupiler Pro League, al degradeerden we. Ik ging er altijd voor en dat wil ik ook bij Kortrijk doen.”

Eerst wacht nog wel een weg naar het volledige herstel. “De revalidatie verloopt goed. Ik ben bijzonder tevreden dat als de blessure er toch moest komen, het hier gebeurde. Ik ben al van het eerste moment elke dag aanwezig in het revalidatiecentrum Squadt. Dat is voor mij geen opdracht, het is – hoe hard het soms ook is – een plezier om met die mensen te werken. En ik weet zeker dat ik weer helemaal klaar zal zijn voor het vervolg van mijn carrière. We werken op de spieren, op stabiliteit. Nu ben ik al aan lopen toe.”

Elke week komt Thierry ook één dag op de club, om met de maats in de kleedkamer te zijn en samen te lunchen. “Het is belangrijk dat ik de relaties met de coach en de ploegmaats onderhoud. Iedereen moet me hier wel blijven herinneren, niet?”

Niet enkel KV Kortrijk wacht op de terugkeer van Thierry Ambrose, ook de nationale ploeg van Guadeloupe, waarvoor hij al 13 keer uitkwam.

“Mijn ouders zijn beide geboren in Guadeloupe,” zegt hij. Het is een van de Franse departementen in overzees gebied, een altijd zonnig eiland van de Caraïben met amper 400.000 inwoners. En ook daar wordt met steeds meer succes voetbal gespeeld. Bondscoach is de geboren en getogen Guadelouper Jocelin Angloma, die een uitgebreide carrière bijeenvoetbalde bij PSG, Marseille, Torino, Inter en de Franse nationale ploeg.

“Toen ik er voor het eerst ging spelen, bestond de ploeg haast uitsluitend uit jongens die in de plaatselijke competitie voetbalden. Maar nu spelen er al heel wat in de Ligue 1 en Ligue 2 in Frankrijk, een bij Servette Genève, een bij Union Berlin…”

En een dus bij KV Kortrijk. “We doen het steeds beter in de CONCACAF, de groepering van teams van Noord- en Midden-Amerika, met onder andere de VS, Canada, Mexico, Cuba, Guatemala. Het is 13 uur vliegen maar toen ik er voor het eerst mocht aantreden in de rode nationale kleuren overviel fierheid mij. Dat was historisch.”

Thierry denkt aan de toekomst. “Ik heb nog wat jaren voor mij. Ik voel me hier goed opgevangen ondanks mijn blessure. Ik woon in Anzegem met mijn vrouw en twee kindjes Noah en Manelle. Zij gaan er al naar school. Ja, Noah praat al wat Nederlands. Hij zal het me leren.”

“Het is het lot dat dit moest gebeuren. De voorbije zes jaar stond ik geen enkele keer aan de kant door een blessure. Nu ben ik een groot deel van het seizoen kwijt. Maar ik beloof het de supporters: ik zal nog nuttig zijn voor de club.”