RADOVANOVIC: ‘ALLES WAT IK DOE, DOE IK VOOR MIJN OVERLEDEN VADER’

‘Rado’ werd er 28 op 11 november. “Dit worden mijn beste jaren,” zegt hij. “Een centrale verdediger is op zijn best van zijn 28 tot zijn 33. Ik heb intussen ervaring en kracht.”

• En je hebt je contract verlengd tot juni 2024. Mogen we aannemen dat je ook in Kortrijk blijft tot juni 2024?

“Dat weet ik echt niet. Het hangt af van de markt. Maar ik kan je wel zeggen dat ik me hier heel goed voel. Zowel ikzelf als mijn vrouw.”

• Vertel.

“Teodora en ik wonen in een appartement op enkele honderden meters van het stadion en op wandelafstand van de Markt en de Leie. We hebben nog geen kinderen maar we hebben al wel plannen.”

• En Marko Ilic is er vaak bij.

“Ja, we zijn altijd samen. Marko en zijn vriendin Isidora, we zijn als familie. Marko en ik komen uitstekend overeen maar ook mijn vrouw en zijn vriendin kunnen het goed met elkaar stellen. We eten samen, we biljarten samen, we wandelen samen in deze mooie stad, we drinken bier samen, haha.”

• Je hebt je ontfermd over de jongere Marko.

“Aanvankelijk was hij hier alleen, zonder zijn vriendin. Ik weet wat het is om alleen in het buitenland te zijn, ik heb het meegemaakt in Lens. Je komt voor de eerste keer buiten je land, je spreekt de taal niet, dan kun je de steun van een landgenoot best gebruiken. Intussen is Marko als een jongere broer van mij.”

• Je kwam in januari 2021, op het einde van de wintermercato, naar Kortrijk op een moment dat de media je al aan Charleroi verbonden. Waarom koos je uiteindelijk voor Kortrijk?

“Ik zal eerlijk zijn: vooreerst omdat het contract beter was. Ja, ik praatte eerst in Charleroi. Ik had een heel goed gesprek met de coach, Karim Belhocine was dat, jawel. We bleken dezelfde mentaliteit en dezelfde motivatie te hebben. Maar met de directie voelde ik niet dezelfde klik. Als je in een nieuwe club komt, moet je meteen enthousiast zijn en dat was ik niet. Ik stapte in de auto en mijn vrouw vroeg of het getekend was. Ik zei neen.”

“Ik had tevoren een telefoon gekregen van KV Kortrijk met de vraag of ik ook nog met hen wou komen praten. Ik startte de wagen en reed twee uur naar Kortrijk. We reden door het stadscentrum en we zeiden tegen elkaar ‘Hoe mooi is dit hier!’ Ik heb met Rik Foulon gepraat en ik voelde meteen een eerlijke interesse. Ik praatte ook met de coach, Yves Vanderhaeghe, en ook dat voelde goed aan. Mijn vrouw was tijdens de afspraak in de stad gebleven en wat zij daarvan vond, maakte mij zo blij dat ik meteen toezegde. Want ook dat was voor mij belangrijk. Alles was top hier in Kortrijk.”

• Je kwam naar Kortrijk terwijl je uitkwam voor de Noord-Franse Ligue 1-club Lens. Waarom deed je dat?

“Lens is een magnifieke club met magnifieke supporters, dat is bekend. Ik speelde er een heel goed seizoen in de Ligue 2 waarin we promoveerden naar de hoogste reeks.”

• Je werd door de sportkrant L’Equipe zelfs verkozen in het Elftal van het Seizoen van de Ligue 2. En toch…

“En toch, ja. Ik had er als nieuwkomer uit Servië nog een bescheiden contract en wou dat aanpassen aan de status van Ligue 1 maar ik kreeg geen voldoening van de directie. Ik geef toe dat ik me daarna niet goed heb gedragen maar ik was echt ontgoocheld. Omwille van het dispuut werd ik bovendien nog amper opgesteld terwijl ik vond dat ik dat wel verdiende. Maar goed, zand erover, ook dat is het voetbal.”

• Je bent geboren in Sabac op 80 kilometer van de hoofdstad Belgrado waar je ook voetbalde. Geboren in november 1993, midden de oorlogen tussen Servië en de andere Joegoslavische deelstaten, o.m. met het voor jullie thuis nabijgelegen Kroatië en Bosnië, een oorlog die duizenden slachtoffers eiste. Ook in jouw familie?

“Gelukkig niet. Mijn vader werd soldaat in de oorlog, mijn oom ook. Wij verloren geen familieleden maar ik ken gezinnen uit de buurt die oorlogsslachtoffers tellen. Ik vind het jammer dat het zo is gegaan. Joegoslavië was een groot, rijk land. Nu zijn we klein en niet beschermd. De relaties met de mensen uit de andere staten zijn intussen weer goed, vooral bij de jonge generatie. Ante Palaversa, een Kroaat, en ik, een Serviër net als Marko, wij voelen geen verschillen, wij hebben geen problemen. Mijn vader heeft trouwens nooit nog over de oorlog gesproken.”

• Je vader is enkele maanden geleden overleden. Het heeft je enorm hard getroffen.

“Je moet weten: ik ben vertrokken bij me thuis toen ik 20 was. Mijn vader was de belangrijkste persoon in mijn leven. Hij steunde mij, hij bracht me overal heen. Elke match speelde ik voor hem. Hij is overleden in mei. Ik was toen net bij me thuis met vakantie. Gelukkig was ik toen daar bij hem. De dag verliep normaal, we dronken koffie, we praatten lang. En dan plots gebeurde het: hij had al eerder last van tromboses en ineens begaf zijn hart. Hij was nog maar 50. Weet je: als ik een zoon krijg, zal ik hem de naam van mijn vader geven: Milan.”

• Je zat diep na zijn overlijden.

“Ik had zware problemen om het nieuwe seizoen aan te vatten. Want alles wat ik tevoren deed, deed ik voor hem omdat ik wist dat ik hem daarmee tevreden maakte. Ik kwam hier terug in juni en ik praatte meteen met de coach, Luka Elsner. Ik zei: ‘Coach, ik zal niet werken, ik kan niet werken. Ik zal me niet voorbereiden. Het gaat gewoon niet.’ Hij heeft me gesteund. Hij was de belangrijkste reden van mijn terugkeer in het voetbal. Toen ik in Lens problemen had omdat ik constant alleen was, zeiden ze: ‘Je moet dit doen, je moet dat doen’. Hier hebben de club en de coach me tijd gegeven. Iedereen zei me ‘Rado, we begrijpen je’. Dit zal ik nooit vergeten.”

• Ondertussen gaat het weer prima met je voetbal. En ook je vriend Marko is heel sterk bezig. Hij werd al opgeroepen als vierde keeper van de nationale ploeg. Is hij niet klaar om er als titularis in het doel te gaan staan?

“Absoluut. Ze kunnen er niet naast kijken. Marko verdient het.”

• En jij, wanneer komt jouw selectie?

“Ach, je hebt goede relaties nodig om de nationale ploeg te halen. Ik speelde bij Lens in Ligue 2 en Ligue 1, ik speel bij Kortrijk elke week in de hoogste reeks maar ik werd nog nooit gescout. Maar ik maak me niet zenuwachtig, ik heb het aanvaard. Ik mag zeggen dat ik een echte Serviër ben, een grote Serviër, maar voor het Servische nationale voetbal heb ik geen emoties.”

• Herinner je je nog je eerste match met KV Kortrijk?

“Natuurlijk. 0-2 op Anderlecht. Dat deed me heel veel. Helaas was het zonder publiek.”

• Je stond centraal achterin met Trent Sainsbury.

“Het loopt goed met Trent, maar ook met Timo. (Timothy Derijck). We hebben een hechte groep: de elf die spelen, spelen alle elf voor de groep.”

• In Leuven kreeg je rood in de 92ste Je werd uitgedaagd en ging erop in.

“Ik verdiende dat ik werd uitgesloten. Ik had niet zo agressief moeten reageren. Maar ik gaf geen slag, alleen maar een duw. Twee speeldagen schorsing was toch een zware sanctie.”

• Het zit in je karakter. Hoe vaak heb je intussen al je neus gebroken?

“Vijf of zes keer. Elke keer zegt de dokter dat het moeilijker wordt om ze recht te krijgen. Je ziet ook al een afwijking, da’s van die keer dat Pape (Gueye) ertegen zat op training. Maar wat wil je: een verdediger moet altijd voluit gaan in elk duel.”

• Zoals op Antwerp waar haakjes in je hoofdhuid werden gezet om een wonde te hechten en je toch doorging.

“Ze zetten de wondhaakjes tijdens de match, waarna ik na een stevig kopduel groggy ging en werd weggeleid van het veld.”

• Maar je kwam er weer op en ging door. Met een hersenschudding, zo bleek later.

“Ik geef nooit op.”

• Wat is je ambitie voor dit seizoen, Rado?

“Zo hoog mogelijk eindigen. We hebben geen limiet. Dat zegt ook de coach elke dag. Als we alles geven, is er veel mogelijk.”

• Wat doe je naast het voetbal voor de hobby?

“Ik ben een gamer.”

• Heb je Play Station 5 al in huis?

“Nee, ik speel op de computer. Maar ik rust vooral veel na elke training en elke wedstrijd. Tijdens vrije weekends reizen we ook wel eens samen met Marko en Isidora. Brussel, Brugge, Antwerpen, Gent, Oostende, Knokke, ik heb al aardig wat van Vlaanderen gezien en altijd vol bewondering. Maar Kortrijk valt ook altijd mee. Ik wandel hier graag langs de Leie en door de straten. En je kunt hier op vele plaatsen lekker eten.

• Wat is je lievelingsgerecht?

“Pasta. Alle soorten pasta.”

• Ken je inmiddels ons nationaal gerecht: biefstuk-friet?

“Ja hoor. De frieten zijn fantastisch! Ik mag er natuurlijk niet vaak eten maar na de match zegt Marko wel eens: ‘Kom, we gaan frieten eten’. En dan is het feest.”

• Wat doe je tijdens je vakantie in eigen land?

“Vissen! Vissen is mijn hobby. Sinds ik mijn vader verloor is zijn hobby de mijne geworden. Ik heb in mijn stad Sabac een huisje gekocht helemaal tegen de rivier, de Sava, die door de stad stroomt. Het is er ideaal om te vissen. Ik herhaal het: alles wat ik nu doe, doe ik in het teken van mijn vader. Zo heb ik het gevoel dat hij er nog altijd is.”