JMD: DE GRONDLEGGER VAN HET NIEUWE KV KORTRIJK

KV Kortrijk voer al enige tijd op woelige baren die laatste jaren van de 20ste eeuw. De club klom in 1998 in een laatste stuiptrekking nog wel heel even weer naar eerste klasse, maar viel ook meteen terug naar de tweede afdeling. Een seizoen later – het seizoen 1999-2000 – eindigde het ook daar pas 16de en verloor de barragewedstrijd waardoor het zowaar terugviel naar derde klasse.

KV Kortrijk, ontstaan in 1971, was toen meteen gepromoveerd van vierde naar derde klasse, en klom in 1973 ook meteen naar tweede klasse. Zevenentwintig jaar, zolang was het geleden dat KVK nog in derde klasse had gespeeld.

De reden voor die terugval was duidelijk: de club zat financieel helemaal in de put. Daar waar het in de lente van 1999 nog speelde tegen teams als Anderlecht en Club Brugge stond het in de herfst van 2000 tegenover ploegen als Olen, Schoten, Maldegem en Wetteren.

KV Kortrijk speelde dat seizoen onder leiding van Gerrit Laverge en won ondanks de vele financiële tribulaties toch nog de tweede periodetitel in 3A. Maar op dinsdag 27 maart 2001 werden noodgedwongen de boeken neergelegd.

Boudewijn Braem, het onbetwiste icoon van de club, en Jean-Marc De Gryse zaten die dag bijeen om te zien hoe KV Kortrijk nog kon worden gered. Boudewijn zei: “Ik ben vijftig jaar en ik was daarvan 28 jaar actief bij KVK. Vandaag valt een deel van mijn leven weg.” Jean-Marc kwam – zoals hij ook de volgende jaren achter de schermen werkte – niet op het voorplan.

“Hij was er wel bij toen we begin april boven in het restaurant van de Post samenkwamen”, vertelt Luc Demeyere. Luc was van kindsbeen af een buur en een vriend van Jean-Marc. In die tijd leidde Boudewijn Braem de plaats van afspraak: het restaurant van de Post op de hoek van de Grote Markt.

Daarbij waren ook oud-spelers Luc Vanneste en Michel Timmerman, de schepenen Bral en Decoene en ook advocaat Joseph Allijns die Bo Braem goed kende. “Bo was bij die acties het uithangbord waarachter Jean-Marc zich verborg”, weet Luc Demeyere. “Het grootste deel van het nodige kapitaal werd ook door Jean-Marc aangebracht.”

KV Kortrijk had op dat moment immers zes miljoen frank (150.000 euro, toen nog wel een aanzienlijk bedrag) schulden aan de voetbalbond en aan andere clubs omwille van transfers. Dat moest worden aangezuiverd vooraleer de club onder dezelfde naam, met hetzelfde stamnummer en in dezelfde kleuren mocht doorgaan. Op zaterdag 7 april 2001 deed de nieuwe groep een officieel bod en leefde KVK weer.

Op de foto van de groep die KVK nieuw leven inblies, staan zestien mensen, maar niet Jean-Marc De Gryse. Hij bleef van dat officiële moment weg, zoals hij dat later altijd zou doen.

Luc Demeyere herinnert zich: “We speelden in die tijd in derde klasse en we wisten dat we zelfs nog een reeks moesten zakken omwille van het faillissement. Als mensen vroegen waarom we dit allemaal deden, zeiden wij: ‘Uit sympathie’. Jean-Marc zei: “Om terug naar eerste klasse te gaan.”

Er viel een gunstige appel uit de boom: KVK nam deel aan de eindronde met de andere periodekampioenen van derde klasse en de mogelijke degradanten van tweede klasse. Het versloeg daarin eerst Lyra en Deinze vooraleer het op het veld van Union de beslissende wedstrijd speelde tegen Wezet, het Waalse Visé. De Kerels maakten er in de 90ste minuut de winning-goal, waardoor ze theoretisch promoveerden naar tweede klasse, maar niettemin in derde moesten blijven omdat ze volgens het reglement één reeks zakten omwille van het faillissement tijdens het lopende seizoen.

“Die match op Union, dat is de enige belangrijke wedstrijd waarop Jean-Marc aanwezig was”, vertelt Luc Demeyere. “Nadien was hij er nooit meer. Hij kon het gewoon niet aan. Zijn zenuwen begaven het.”

Jean-Marc nam meteen de touwtjes in handen. Hoewel hij nooit wou dat er een officiële titel op zijn functie werd gekleefd, was hij in feite de sportief directeur van de club. Voor de andere functies zocht hij capabele mensen, maar voor het sportieve stond hij dag en nacht zelf in.

Hij startte dat jaar in derde klasse met zijn vriend Bo Braem als coach, haalde Ivica Jarakovic die liefst 21 goals scoorde, trok een jaar later Manu Ferrera aan als technisch directeur, later als trainer, en met hem was het trouwens dat KVK al in 2004 promoveerde naar tweede klasse. De club kwam na een lang duel met Red Star Waasland één punt te kort voor de titel maar won daarna de barragematch voor promotie met het kleinste verschil van FC Turnhout.

Zo’n duizend toeschouwers wachtten in het Guldensporenstadion op hun ‘helden’ en de ploeg werd even later ook op het stadhuis ontvangen, maar Jean-Marc… die volgde intussen wedstrijden in Noord-Frankrijk op zoek naar versterking.

In 2006 werd Hein Vanhaezebrouck erbij gehaald. Hein was trainer bij WS Lauwe. Het bleek een gouden zet. Jean-Marc zorgde voor de nodige versterking, Hein zorgde voor een vergeten aspect van het voetbal: hij bracht weer ‘voetbalplezier’ in het Guldensporenstadion.

Dat eerste seizoen lukte het nog niet om – ondanks de eindronde – te promoveren, het volgende wel. Op 4 mei 2008 won KV Kortrijk in eigen huis van Eupen en was meteen kampioen van de tweede afdeling. Op geen enkele foto zul je evenwel Jean-Marc terugzien, ook niet toen de club op Sinksenmaandag werd ontvangen op het stadhuis en de spelers in open wagens door de stad werden gereden.

KVK redde zich het eerste jaar in de hoogste reeks – met drie dalers! – moeizaam, maar liet zich in zijn tweede seizoen op een fantastische manier opmerken. Het was het eerste jaar dat er play-offs werden gespeeld. De eerste zes van de reguliere competitie mochten deelnemen aan Play-Off 1. Onder leiding van Georges Leekens eindigde KVK na dertig speeldagen als vierde, na de play-offs werd het vijfde. Het beste resultaat ooit.

Zeggen dat Jean-Marc De Gryse ‘geen gewone’ was, is een understatement. Hij leidde met strenge hand een club die alleen op die manier kon overleven en daarbij botste hij wel eens met medewerkers, spelers en pers.

“Maar alles wat hij deed was in het belang van de club”, getuigt Luc Demeyere. “Hij zag zijn KVK zo graag. Zijn grootste angst was dat de Veekaa zou zakken.”

Fotografen hebben maar een handvol foto’s van hem. Eén keer was hij op een ploegvoorstelling. “En dat had nogal wat overredingskracht gekost,” lacht Luc.

De laatste weken van 2012 was Jean-Marc ziekjes. Erger dan vermoed, zo bleek achteraf. Op oudejaarsdag bezocht Luc zijn vriend om over de nakende wintertransfers te praten: “Hij was niet goed, maar niet dat je het ergste verwachtte.”

’s Avonds moest hij niettemin naar de spoeddienst worden gebracht, de volgende ochtend – Nieuwjaarsdag 2012–, overleed hij in het ziekenhuis. Een golf van ongeloof spoelde over de stad.

Jean-Marc De Gryse was amper 41 jaar.

“We missen hem nog altijd”, zegt Luc. “En weinigen beseffen wat de Veekaa mist sinds hij er niet meer is.”

Nog elke wedstrijd – al tien jaar lang – wordt tijdens de 19de minuut door de KVK-supporters geapplaudisseerd voor de man die zonder tegenspraak ‘de Grondlegger van het Nieuwe KVK’ mag worden genoemd.