CONFIDENTIES VAN JORIS DELLE

Als KV Kortrijk op 1 december in de volgende bekerronde tegenover KV Oostende staat, is dat te danken aan zijn doelman die in de competitie nog geen minuut onder de lat stond maar in het bekertornooi boven zichzelf uitsteeg: Joris Delle.

“Ik had tevoren nog maar twee penalty’s gestopt”, zegt hij. “Maar ik werk al vier, vijf jaar aan dat aspect van het keeperen. Men zegt wel eens dat het een loterij is, maar ik ben het daar niet mee eens.”

Wat hierna volgt, is niet voor publicatie vatbaar: Joris legt uit hoe hij het doet bij zo’n strafschoppensessie maar geeft dat niet aan de openbaarheid prijs. Terecht. “Ook het werk op training is belangrijk”, voegt hij er nog graag aan toe.

KV Kortrijk is de achtste profclub bij wie Joris Delle – 31 inmiddels – voetbalt. FC Metz was zijn eerste. Hij groeide op in het oosten van Frankrijk, in Lotharingen, waar het blijkbaar niet ongewoon is dat ouders hun zoon niet Georges maar Joris noemen. Je mag zelfs kiezen hoe je het uitspreekt, op zijn Frans of op zijn Nederlands. Joris spreekt trouwens de beide talen.

“Ik groeide op in een dorp, Briey, en ging voetballen in Homécourt dat een hoger spelende amateurploeg had. Mijn eerste keepertrainer zorgde in twee jaar voor een nuttige vooruitgang. FC Metz kwam me halen. Ik speelde er van mijn 14 tot mijn 22.”

In die tijd verloor FC Metz, een van de oudste clubs van Franrkijk, gaandeweg zijn glorie en viel terug uit de hoogste reeks naar de Ligue 2. Daar was het dat Joris Delle op 20 augustus 2010 debuteerde in het eerste elftal.

“We hadden de eerste drie wedstrijden van het seizoen verloren en ik moest in doel gaan staan. Ik herinner het me nog als was het gisteren: we wonnen met 1-0 van Vannes. Ik bleef voor de rest van het seizoen onder de lat. Het was een ploeg zonder vedetten. Kalidou Koulibaly was er. Hij trok daarna naar Genk, speelt nu bij Napoli.”

Ook vader Delle had gevoetbald en zeker ook Joris’ grootvader. Die was mijnwerker en kreeg een aanbieding om profvoetballer te worden maar met zeven kinderen rond de tafel koos de man voor zekerheid. Voetbal domineerde de jeugd van de jonge Delle, dat en muziek: “Ik zat acht jaar aan het drumstel.”

Eén keer nog ontsnapte FC Metz nipt aan de degradatie, het volgende jaar werd de club op twee na laatste en viel terug naar de Championnat National, de derde klasse. Het goede nieuws voor FC Metz is dat het op vandaag weer in de hoogste reeks uitkomt, en voor Joris Delle dat hij toen meteen al naar de Ligue 1 kon trekken.

“Ik stond in doel bij de Franse nationale beloftenploeg en kreeg een aanbieding van Nice. Uiteraard ging ik daar op in, al moest ik mijn vrienden en familie achterlaten aan het andere eind van het land. Mijn vriendin – nu mijn vrouw – ging mee naar het zuiden, en dat maakte het daar best leefbaar.”

In Nice stond David Ospina in doel. “Hij was er al zeven jaar titularis-doelman. Het was de bedoeling dat ik hem ging opvolgen wanneer hij eerstdaags zou vertrekken. Er was intussen nog een jonge eigen doelman die kon groeien. Maar zo liep het niet: Ospina bleef. We eindigden vierde in de Ligue 1 en pakten een Europees ticket.”

Joris speelde dat seizoen toch 14 wedstrijden, zelfs de eerste 10 met Ospina – die mogelijk nog zou vertrekken – op de bank.

“Ook al omdat we Europees voetbal haalden, verlengde Ospina uiteindelijk zijn contract,” vertelt Joris. “Ik wist meteen dat ik niet meer zou spelen. Ik was jong en besefte dat ik naar een club moest waar ik in de ploeg zou staan. Pas heel laat wou Nice me uitlenen, pas op 24 augustus kwam er een mogelijkheid: Cercle Brugge. Het was keepertrainer Eric Deleu die het contact legde. In drie dagen was het geregeld. Ja, van de zon naar… Brugge. Ik woonde er op een paar kilometer van het stadion, in de Torhoutsesteenweg.”

Van OGC Nice naar het bescheiden Cercle Brugge was een grote stap, maar geen tegenvaller. Het was het seizoen 2013-’14. “Lorenzo Staelens was er trainer, en er waren nog meer mensen die later voor KVK werkten: Kristof D’Haene, Lukas Van Eenoo en de jonge Gilles Dewaele.”

Bram Verbist begon het seizoen onder de lat maar vanaf de vijfde match was Joris Delle de vaste goalie. “Ik miste geen minuut meer van de reguliere competitie. Cercle was een van de twee clubs uit mijn verleden – samen met Feyenoord – waar ik de beste herinneringen aan overhoud. Het was mijn eerste jaar in het buitenland en de meesten spraken Nederlands, maar het was een keitoffe bende met gasten als Kristof D’Haene, Bart Buysse, Hans Cornelis, Tim Smolders, Stef Wils, Gregory Mertens die ons helaas ontvallen is, Kabamanga, Uchebo, noem maar op.”

Einde huur keerde Joris terug naar ‘eigenaar’ Nice. “Ik deed gewoon de voorbereiding mee met de groep. Ospina was er nog altijd en de jonge keeper die het vorige seizoen op de bank zat, had gespeeld voor de beker. Ik voelde dat er niet veel plaats meer was voor mij: ik speelde trouwens amper 40 minuten in de oefenmatchen.”

En dan viel de hemel op Joris Delle. “Op een dag werd officieel aangekondigd dat Ospina naar Arsenal ging. Diezelfde dag scheurde ik tijdens de ochtendtraining mijn kruisband. Ik stond voor negen maanden revalidatie op een cruciaal moment in mijn carrière.”

De 19-jarige Mouez Hassen kreeg voluit zijn kans en stond het hele seizoen onder de lat. Na wat omzwervingen kwam ook hij even bij Cercle Brugge terecht waar hij amper vier wedstrijden speelde. Op zijn 26 staat Hassen nu in doel bij een Tunesische club.

“Ik kon mijn lopend contract bij Nice beëindigen en kwam terug naar het noorden van het land, naar Racing Club de Lens in Ligue 2 waar ik ook het merendeel van de matchen speelde. Lens is een hele mooie club met veel supporters en uitstekende installaties. Het gaat er inmiddels weer goed maar toen had de club grote financiële problemen.” Lens werd zesde met onder anderen ex-KVK’er Chavarria in de ploeg.

“Ik had nog een contract voor één jaar en wou dat graag uitdoen. Ik vond dat de ploeg klaar was voor promotie het volgende seizoen maar in juni kwam een nieuwe trainer en die zei me meteen “Ik reken niet op jou. Zoek een oplossing.” Overigens, Lens werd dat seizoen vierde en promoveerde weer net niet.

“Ik had wel zin in een nieuw buitenlands avontuur. Cercle was me goed bevallen. Ik kreeg een aanbieding uit Nederland bij NEC Nijmegen uit de Eredivisie. Ik genoot er meteen van de nieuwe cultuur en de nieuwe taal, waarvan ik al wat woorden had opgestoken in Brugge.”

Joris had wel een speciale reden om Nederlands te leren. “In de groep werd haast uitsluitend Engels gesproken want er waren spelers uit liefst achttien verschillende landen. Maar mijn vrouw was in verwachting en ik wou begrijpen wat er daarrond gezegd werd.”

“Ik speelde alles dat seizoen in de Eredivisie. Het werd wel een heel moeilijk jaar met bescheiden talent in de ploeg.” Daar zat wel de jonge Arnaut Danjuma die later bij Club Brugge speelde en nu bij Villarreal. “We eindigden op twee na laatste en moesten de play-offs voor stijger en daler in. Eerst gingen we nog voorbij Emmen maar dan verloren we de beslissende match tegen NAC Breda.”

Terug naar tweede klasse. “Ja, de Keuken Kampioen Divisie. Ik wou eigenlijk weg na dat eerste seizoen maar de club wilde me per se houden. We begonnen slecht, incasseerden veel doelpunten,  maar dan kwam ik in de ploeg in de plaats van Joshua Smits. We wonnen toen liefst acht matchen op rij en kwamen eerste. In december stonden we zelfs acht punten voor op de tweede.”

Tijdens de winterstop gebeurde iets ongezien: de club haalde een andere trainer. “We waren gestart met assistent-trainer Adrie Bogers. De bedoeling was dat hij opnieuw assistent zou worden en er een nieuwe trainer zou komen. Maar de resultaten waren zo goed dat de club met hem doorging. In de winterstop haalden ze dan toch een andere coach, Pepijn Lijnders.”

Lijnders was en is ook nu nog assistent-coach bij Liverpool. “Hij wou ons doen spelen zoals Liverpool. Met five-seconds-press en hoge pressing over het hele veld. De resultaten waren minder, we werden bijgehaald, de supporters werden boos…”

Jong Ajax eindigde eerste, Fortuna Sittard tweede en promoveerde rechtstreeks, NEC moest weer de play-offs voor stijger en daler in. “Ze hadden inmiddels gekozen om niet verder te gaan met mij en dus heb ik ook niet meer gespeeld in die play-offs.” NEC miste de trein naar de Eredivisie na verlies tegen Emmen.

“Ik was einde contract. Ineens belde Feyenoord me. Ik was verrast. Als zo’n club je vraagt, zeg je niet neen. Ik wist dat ik er invallersdoelman zou zijn. Ze hadden het jonge talent Justin Bijlow en de ervaren Kenneth Vermeer. Maar niettemin werd het een fantastisch jaar, waar ik nog altijd met veel plezier op terugkijk.”

Het was het seizoen 2018-’19. Joris zat er in de kleedkamer met een stel grote namen, de veteranen Robin Van Persie en Roy Makaay om maar die te noemen, en met Giovanni van Bronckhorst als trainer.

“Het waren stuk voor stuk grote spelers maar die hadden helemaal geen sterallures. Er werd veel gelachen in de kleedkamer, er was een goede werksfeer, ik  voelde me altijd betrokken, we speelden in de Europa League en we verloren pas in de halve finale van de Beker van Ajax. Maar in de competitie wonnen we met 6-2 van Ajax met de Ligt, de Jong en Tadic. Dat was ongezien. Ikzelf behoorde alle wedstrijden tot de selectie en speelde ook twee matchen en haha: ik verloor er geen een. We wonnen in De Kuip zelfs met 4-0 van FC Emmen. Bijlow blesseerde zich immers ernstig vóór de start van de competitie en Vermeer stond het hele seizoen in doel.” Feyenoord eindigde derde na Ajax en PSV.

Vermeer speelt nu in de States, Bijlow staat nog altijd in doel bij Feyenoord en is ook Nederlands international. En waar zijn die andere teamgenoten al niet uitgezwermd: Jordy Clasie is bij AZ, Boëtius en St. Juste spelen voor Mainz, Botteghin bij Ascoli, Haps bij Venezia, Tapia bij Celta de Vigo, Amrabat trok eerst naar Club Brugge, Vilhena naar Kraznodar, Ajoub naar Panathinaikos, Burger naar Basel en Wehrmann naar Luzern, Larsson naar China en Steven Berghuis via een tussenstation zowaar naar Ajax.

“Ik had nog kunnen blijven maar ik verkoos om in de ploeg te staan. Bovendien lonkte het avontuur toen ik een aanbod kreeg vanuit Zuid-Afrika. Het kwam me goed uit om met mijn gezinnetje andere regionen te verkennen. Helaas, het is mede door covid verkeerd gelopen”, vertelt Joris.

“Mijn vrouw en  mijn zoontje werden omwille van covid vanuit Johannesburg naar Frankrijk gerepatrieerd. Zij was in verwachting en we wilden geen risico’s nemen. Het seizoen was begin september gedaan door de lockdown. We verbleven met de spelersgroep twee maanden op hotel. Kwam daarbij dat ik vier wedstrijden had gespeeld die niet goed waren verlopen. Dat had diverse redenen: laat me zeggen dat het er heel politiek aan toe gaat.”

“De integratie in de groep verliep ook heel moeilijk, ik voelde me niet aangetrokken. In oktober heb ik dan mijn contract verbroken zodat ik er in Frankrijk bij kon zijn toen mijn vrouw beviel van ons dochtertje.”

“Ik had in januari in Europa kunnen hernemen, er was een voorstel, maar Zuid-Afrika was een behoorlijk trauma en ik koos ervoor om tot het einde van het seizoen thuis te blijven.”

Daar was het dat KV Kortrijk contact zocht met de man die in zijn carrière al zoveel heeft meegemaakt. ”Het was een mooie opportuniteit voor mij en mijn gezin. We wonen hier in Kortrijk niet ver van Frankrijk, iedereen kan Frans praten tegen mijn vrouw, mijn zoontje is vier en gaat net over de taalgrens naar school. En we vonden het meteen een leuke stad om er te wonen. Niet Johannesburg, de mooiste plaats waar ik verbleef, niet Nice of Rotterdam, maar kleinschalig zoals ik dat graag heb. We wonen tenslotte in het centrum van Europa met Rijsel, Parijs, Brussel, Amsterdam en Londen binnen bereik. We wandelen hier vaak in de parken en aan de Leie en we hebben al enkele toffe restaurants ontdekt.”

En de club? “De sfeer in de kleedkamer is schitterend. Men zegt wel eens dat de resultaten zorgen voor het goed humeur in de groep, maar ik denk dat het goed humeur zorgt voor de resultaten. Kortrijk is een club in vooruitgang, ik herinner me de evolutie bij Nice die ook langs die fases passeerde.”

Joris stond nog niet in doel tijdens de competitie. De coach opteert tot nader order voor de jonge Marko Ilic. “Ik heb goede contacten met Marko en ook met Maxim. Er is een goede sfeer onder de doelmannen ern dat is heel belangrijk voor de hele ploeg. Natuurlijk heb ik ook ambitie om te spelen maar Marko weet dat ik hem op geen enkele manier zal saboteren. Ik heb veel ervaring met goede keepers, ik werkte met Ospina, Bijlow, Vermeer, maar ik heb er ook gekend met wie het niet zo goed klikte. Marko is een jonge keeper met kwaliteiten maar er zijn ook nog zaken die beter kunnen. Daar praten we ook over. Ik doe het maximum voor de club en uiteraard ook voor mezelf.”

Zo was Joris in Knokke ontzettend belangrijk toen hij vier van de vijf strafschoppen stopte in de eerste bekermatch van het seizoen. Een unicum zeg maar. Dit verhaal zal ooit het geschiedenisboek van KV Kortrijk in gaan.

Woensdag ontvangt KV Kortrijk de provinciegenoten van KV Oostende voor de bekerconfrontatie. De coach zal op het juiste moment beslissen wie in doel staat, maar als het opnieuw Joris Delle is, dan is hij er alleszins helemaal klaar voor.