Vier verloren punten
Vier verloren punten in twee wedstrijden, in vijf minuten om precies te zijn. Van 0-2 naar 2-2 in de slotfase in Waregem, van 2-1 naar 2-2 in de 95ste minuut in eigen huis tegen Charleroi. Hoe anders was de stand geweest met twee overwinningen? – Eddy Soetaert
Blunders van het jaar
Het was twee keer balen. Keren we nog eens heel even terug op die opdoffer in Waregem. KVK had met goed voetbal een 0-2 voorsprong bijeen gespeeld en niets liet voorzien dat die nog in gevaar zou komen. Met de late 1-2 had iedereen kunnen leven, maar dan vond scheidsrechter Jan Boterberg zijn moment gekomen om een strafschop toe te kennen die op het einde van het seizoen bij de Blunders van het Jaar zal worden getoond. Gilles Dewaele gleed een meter voorbij de aanvaller die afremde en zich dan zelfs een beetje onbeholpen liet vallen.
Goeie poging, denk je dan. Maar Boterberg zag er een strafschop in. Hij dacht, zei hij achteraf, dat Dewaele zijn tegenstander naar de grond had getrokken. Armen van anderhalve meter lang heeft Dewaele evenwel niet. Hij trok helemaal niets. Het kan dat zo’n ref dat niet goed kan zien, maar dat de VAR drie minuten later tot de conclusie komt dat het strafschop is, kun je alleen begrijpen als je eerdere verkeerde inschattingen vanuit Tubeke kent. Gevolg: 2-2. Eén punt bij voor Zulte, twee af voor Kortrijk.
LATE GELIJKMAKER
Zaterdag in de late namiddag in het Guldensporenstadion liep het anders. Twee keer klom KVK op voorsprong in een wedstrijd met aan beide kanten meer dan twintig schoten naar doel en meer dan tien daarvan binnen het kader. Met twee uitstekende doelmannen ook, maar met twee defensies die steekjes lieten vallen.
Op identiek dezelfde manier – een pass naar het centrum – scoorde Charleroi twee keer de gelijkmaker. Het zure eraan was dat de bezoekers pas in de 95ste minuut een tweede keer gelijk maakten. Er was immers beslist om zes minuten extra te spelen.
Ja, KVK had kansen gekregen om op 3-1 te komen. Alioui die met een heerlijke vrije trap had gescoord, knalde even later tegen de kruising, Moreno en Mbayo dribbelden nog naar doel, maar het eindresultaat kwam er pas net voor het fluitsignaal. Eén punt bij voor Charleroi, twee af voor Kortrijk. De bezoekers vierden als hadden ze gewonnen, KVK treurde als had het verloren.
Wat als?
Coach Luka Elsner had na afloop twee gedaanten. In de perszaal was hij beheerst. “Als ik de emoties afhoud, kan ik leven met de 2-2. We hadden allebei kansen om tot dit resultaat te komen”, zei hij. Mogen we even uit de biecht klappen? In de kleedkamer was hij scherp voor zijn spelers die het andermaal weggaven. “In vijf minuten gaven jullie vier punten weg. In één fase geven wij hier weer het werk van een hele match weg.”
Laten we niet naïef meegaan in de bedenking ‘Wat als?’ Wat als KVK die beide matchen had gewonnen? Dan stond het na de zaterdagavond naast Union op kop. Maar veel belangrijker: dan had het nu vier punten meer in de strijd om… ja, om te gaan voor de 8ste plaats, toch?
Ook eerder al, tegen Genk, gaf KVK het weg in de toegevoegde tijd. Toen werd één punt ineens nul punten. Het is een werkpunt voor de komende wedstrijden. Om een resultaat vast te houden wanneer de tegenstander met alle middelen probeert te scoren, is vooral discipline nodig.
GOEDE MARSTABEL
Met 15 punten uit 10 wedstrijden blijft de marstabel niettemin gunstig. Even de regel van drie bovenhalen: mocht dat werkschema worden aangehouden, dan eindigen wij met 51 punten uit 34 wedstrijden. Het zou een schitterend resultaat zijn. Maar de weg is nog lang en de hindernissen zijn nog groot.
Na de interlandbreak komt een nieuw luik van vier wedstrijden: uit naar Club Brugge, thuis tegen Oostende, uit naar Standard, thuis tegen Beerschot. Om onze marstabel voort te zetten, is 6 op 12 nodig. Dat zal dan veel inzet vragen en… nog meer discipline.
