Michel De Wolf: van KVK naar de Wereldbeker

De blonde linksback pakte drie landstitels, twee bekers en nam deel aan drie Wereldbekertornooien, maar toch praat hij maar al te graag nog eens over de Veekaa.

“Ik speelde eerst bij RWDM, dan vijf jaar bij AA Gent, maar toen ze zakten naar tweede klasse wou ik er niet blijven. Ik wou nooit in tweede klasse spelen. Gent wilde me absoluut niet laten gaan, maar ik heb ze gewaarschuwd: ‘Als je me niet laat gaan, stop ik met voetballen.’

We schrijven 1988. Michel De Wolf was 30 geworden en altijd wel behoorlijk rechtlijnig, zeg maar koppig, in die zaken.

“Ik ging met vakantie naar het buitenland in de overtuiging dat ik zou stoppen met voetballen als er geen oplossing kwam. Het Zwitserse Sion wou me overnemen voor 10 miljoen frank, maar Gent hield het been stijf. Erwin Vanden Daele belde me op en zei ‘We gaan er niet op in. We laten je niet gaan. We verwachten je volgende week op de club.’ Ik zei: ‘Vergeet het.’ Toen werd het voor Gent duidelijk dat ik niet zou plooien. De voorlaatste dag van de transferperiode kwam Kortrijk. Frank Kerkhof belde me. Hij kwam tot een akkoord met Gent. Voor 6 miljoen frank. Zo kwam ik in Kortrijk terecht.”

“En ik heb het me geen minuut beklaagd. Het was een heerlijke tijd. Het eerste jaar hadden we een sterke ploeg met Georges Leekens als coach en spelers als Snelders, Staelens, Booy…” We noemen er nog meer op: Schwabe, Deman, Broeckaert, Derouck, de doofstomme Desnica, Rik Foulon, Maxim Vandamme, Claude Verspaille…

“We gingen op tijd eens op stap. Ik heb Kortrijk best wel leren kennen toen. Het tweede jaar begon met Henk Houwaart als trainer. Haha, dat was een straffe tijd. Houwaart vertrok soms vroeger van de training omdat hij… eu… nog iets te doen had. Maar dan vertrok hij naar Griekenland en werd Boudewijn Braem de trainer. En dat ging best goed: we speelden beter voetbal vanuit de organisatie en we pakten nogal wat punten.”

Einde seizoen, in de lente van 1990, moest de selectie voor de Wereldbeker in Italië worden gemaakt. Guy Thys wou er Michel De Wolf bij maar die bedankte al twee jaar voor een oproeping.

“Kerkhof kwam naar me toe en zei: ‘Je moet mee naar Italië, Michel. Je bent de eerste speler van de club die op een Wereldbeker zal staan. Doe het voor ons.’ Ik heb het gedaan en ik heb het me niet beklaagd.”

Nog altijd is Michel De Wolf de enige die als actieve speler bij KV Kortrijk de World Cup haalde als Rode Duivel. Eerder, in 1982, nam Djamel Zidane al deel met Algerije.

Hij had al deelgenomen aan de Mundial in Mexico 1986, waar de Rode Duivels de halve finale speelden. In Italië 1990 en de Verenigde Staten 1994 speelde hij elke minuut dat de Duivels op het veld stonden.

Maar tegen het einde van het tornooi in Italië toonde Anderlecht interesse, ook al was Michel inmiddels al 32.

“Ik had een akkoord met KV Kortrijk dat ik er nog zes jaar kon blijven. Zes jaar, jawel. En ik was daar heel tevreden mee. Maar ineens belde een journalist me op met de melding dat Anderlecht me blijkbaar wou. En of ik daar zin in had? Ik zei: ‘Ik zal niet voor één jaar tekenen bij Anderlecht en zes jaar zekerheid in Kortrijk laten liggen. Bovendien, ik heb al een akkoord met Kortrijk.’ Tot Frank Kerkhof me belde en vroeg wat mijn intenties waren. Het bleek dat Kortrijk geld nodig had. Wat ze voor mij aan Gent hadden betaald, kregen ze ruimschoots terug. Weet je: mijn vrouw wou niet dat ik vertrok bij Kortrijk, zij vond het zo’n gezellige club. Ik evenzeer. Maar uiteindelijk heb ik toch getekend bij Anderlecht, daar werd iedereen blijkbaar beter van.”

Vier seizoenen nog speelde Michel De Wolf als certitude bij Anderlecht, goed voor drie landstitels, twee bekers en evenveel supercups. En nog was het verhaal – op zijn 36 – niet ten einde…

“Na de Wereldbeker in de States kwam Olympique Marseille met een mooi voorstel. Het werd mijn laatste club.”

Hij ging er alleszins niet uitbollen. Dat seizoen speelde hij met Marseille kampioen in de Ligue 2 en trad aan in liefst 48 wedstrijden!

Het blijft een leuke anekdote: dat seizoen gingen we op bezoek bij Michel thuis in de buurt van Marseille. “Ik herinner het me nog”, lacht hij. “Mijn ploegmaat Bernard Casoni was er ook.” Jawel, en hij maakte de oesters open die Michel royaal had laten aanrukken.

Michel De Wolf is er inmiddels bijna 65. Hij werd geboren in Tubeke en woont er nog altijd. Op zijn 14 nam hij de trein naar Molenbeek om er met de jeugd van RWDM te spelen. Ondertussen ging hij op zijn 16 werken in de Forges de Clabecq, de bekende staalfabriek in het centrum van het land.

Na zijn carrière werd hij trainer, o.a. van FC Brussels, en jeugdcoördinator bij Union. Nu organiseert hij jeugdkampen. “We trokken al eens met een groep naar Marseille. Dat zal ik komende zomer overdoen. Weet je, ik heb meer interesse voor het jeugdvoetbal dan voor de profspelers. Om eerlijk te zijn: van de wedstrijden op de wereldbeker keek ik alleen naar die van de Rode Duivels.”

Wat hij ervan vond? “Ba, laten we liever nog wat over KV Kortrijk praten…”